ساعت یازده و بیست دقیقه

در نقاشی های داورپناه گریزی ناشناخته به سوی دیده نشدن برخی از چیزها است. گویی نقاش همواره سر به زیر داشته است و بیش از هر چیز پاهای آدم ها را دیده و از بیان هویت های فردی شخصیت هایش پرهیز داشته است…
اما در مجسمه هایش شاید به ناچار و یا شاید هم به ضرورت با آدم هایی کامل مواجه هستیم…